Հայաստանում կարծես այսպիսի ավանդույթ է ձևավորվել` մինչև հասարակությունն իրեն հուզող խնդրով չի կանգնում իշխանության «կոկորդին», վերջիններս գոնե հատվածային լուծումների չեն գնում: Այս օրերին նաիրիտցիները կրկին բողոքի ակցիաներ են անում, որ իրենց աշխատավարձը վճարեն: Մարդիկ սահմանադրությամբ իրենց վերապահված իրավունքից չեն կարողանում օգտվել, կատարել են աշխատանք, բայց չեն վճարվում: Այս գործարանի աշխատողների աշխատավարձերի ուշացումները կարծես կառավարության համար «քրոնիկ» են դարձել: Նախարարից նախարար «ժառանգաբար» փոխանցվում է այս խնդիրը և ոչ մի ձևով չի լուծվում:
Եթե տվյալ գործարանում բազմաթիվ խնդիրներ կան (ինչն ակնհայտ է) ու հնարավոր չէ մարդկանց վարձատրել, առավել արդար չէ, որ ուղիղ ասեն, թե հնարավոր չէ աշխատեցնել գործարանը: Իսկ եթե համ պահում եք, համ էլ ուզում եք մարդկանց ձրի աշխատեցնել, հետո էլ ամիսներով նրանց «ֆռցնել», թե այս ամիս կլինի աշխատավարձը կամ մյուս ամիս, ինչի՞ եք ուզում հասնել: Կամ եթե բյուջեում գումար չկա, որ նաիրիտցիներին աշխատավարձ վճարեն, այդ ինչպես է ստացվում, որ երբ բողոքի ակցիա են անում, անմիջապես հաջորդ ամիս բյուջեն լցվում է, իհարկե, մեկ ամսով:
Ամեն անգամ մարդկանց բերանը ժամանակավոր «փակելով», ո՞ւր եք հասնելու: Ժամանակին արդյունաբերական այս հսկայից այլևս ոչինչ չի մնացել, միայն պարտքեր ու չվճարված աշխատավարձեր, գոնե հիմա պիտի մարդկանց հետ ազնիվ լինել ու ասել, որ «Նաիրիտ» գործարանի վերականգնումը կառավարության ուժերից վեր է ու լուրջ որոշում պետք է կայացնել: Խաբելու քաղաքականությունը, այն էլ տնտեսության մեջ, միայն կորուստների է հանգեցնելու:
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ